Αθήνα 12 – 3 -2019
Αρ. Πρωτ.:102
ΕΚΔΗΛΩΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Με ομιλία, μουσική και συμμετοχή στην κινητοποίηση τίμησε το μήνυμα της 8ης Μάρτη ο Σύλλογός μας.
Το Μουσικό μας Σχήμα «έντυσε» την εκδήλωση, που έγινε στα γραφεία του Συλλόγου. Σας παραθέτουμε την ομιλία που έκανε το μέλος του Δ.Σ. συναδέλφισσα Παγανέλη Αριάδνη.
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας η 8η του Μάρτη, όμως δεν είναι πλατιά γνωστή η ιστορία της καθιέρωσης αυτής της επετείου, αφού χρόνια τώρα παπαγαλάκια του συστήματος και φερέφωνα του φροντίζουν να την αποκρύβουν και να την διαστρεβλώνουν. Η μέρα αυτή έχει τις ρίζες της βαθιά στην ιστορία του εργατικού κινήματος, συνδέεται με την πορεία των αγώνων της εργατικής τάξης για την κατάκτηση των δικαιωμάτων της. Η Β`Διεθνής Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, που συνήλθε στην Κοπεγχάγη το 1910, καθιέρωσε, μετά από πρόταση της επιφανούς προσωπικότητας του διεθνούς εργατικού κινήματος Κλάρας Τσέτκιν, τη μέρα της 8ης Μάρτη σαν Διεθνή Μέρα της Γυναίκας κάτω από δυο βασικά συνθήματα: την πάλη για τα δικαιώματά της και την πάλη για την ειρήνη. Γιατί όμως, η επιλογή της συγκεκριμένης μέρας;
Στις 8 του Μάρτη 1857, οι εργάτριες στα υφαντουργεία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, κατεβαίνουν σε απεργία και διαδηλώσεις. Ζητούν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας. Εκείνη την εποχή οι γυναίκες δούλευαν στα εργοστάσια περίπου 16 ώρες τη μέρα και οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι απ’ τους μισθούς των ανδρών. Έτσι στα αιτήματα των εργατριών της Νέας Υόρκης περιλαμβανόταν και η μείωση των ωρών εργασίας στις 10, αλλά και η εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών.
Η απεργία της 8ης του Μάρτη 1857 ήταν απ’ τις σημαντικότερες στιγμές του εργατικού κινήματος διεθνώς, αφού έβαζε στην πρώτη γραμμή τα ζητήματα κατά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, κατά των φυλετικών διακρίσεων, κατά της ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών.
Αισθανόμενοι την απειλή μιας γενικευμένης εργατικής εξέγερσης, οι εργοστασιάρχες απαντούν με ομαδικές απολύσεις και εξαπολύουν τους «μπράβους», για να τρομοκρατήσουν τις εργάτριες που πρωτοστατούσαν στην απεργία. Παρά την τρομοκρατία, οι διαδηλώσεις εκείνης της μέρας χαρακτηρίστηκαν από το μέγεθος και τη μαχητικότητά τους. Στους εργοδότες και στην κυβέρνηση δεν έμενε άλλος δρόμος από το να χρησιμοποιήσουν την αστυνομία. Οι αστυνομικές δυνάμεις ρίχνονται με μανία πάνω στις εργάτριες, οι διαδηλώσεις βάφτηκαν στο αίμα.
Οι αγώνες των γυναικών αυτών έμειναν στην ιστορία. Έβαλαν την σφραγίδα τους στην ιστορία του «γυναικείου ζητήματος», όπως το λέμε.
ΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΟ «ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΖΗΤΗΜΑ»;
Αυτό που χαρακτηρίζουμε σήμερα σαν «γυναικείο ζήτημα» προσδιορίζει αυτό το κοινωνικό πρόβλημα, από την μια της ανισοτιμίας εξ αιτίας του φύλου και από την άλλη την εκμετάλλευση της ως εργαζόμενη γυναίκα. Αυτό οδηγεί σε ένα σύμπλεγμα οικονομικών, πολιτικών, πολιτιστικών ανισοτιμιών και διακρίσεων που εκδηλώνονται σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και προσωπικής ζωής της γυναίκας. Διακρίσεις που έχουν την αφετηρία τους στις εκμεταλλευτικές σχέσεις του καπιταλιστικού συστήματος.
Στον καπιταλισμό για πολύ μεγάλο διάστημα (στην Ελλάδα έως το 1981), η μισθωτή εργαζόμενη γυναίκα ζούσε μεγαλύτερο βαθμό εκμετάλλευσης από τους εργοδότες σε σχέση με τον άνδρα μισθωτό (μικρότερο μεροκάματο/μισθό για την ίδια εργασία). Και αυτό ήταν νόμιμο, θεσμοθετημένο. Αλλά και σήμερα, η θεσμική εξίσωση που υπάρχει δεν αναιρεί τις κοινωνικές προκαταλήψεις και τις γενικότερες διακρίσεις σε βάρος της γυναίκας της εργατικής τάξης (εργαζόμενης και μη), της γυναίκας της λαϊκής οικογένειας. Γιατί «ισότητα μπροστά στο νόμο δε σημαίνει και ισότητα στη ζωή».
Βέβαια οι «κατακτήσεις» για τις γυναίκες με εργατική και λαϊκή καταγωγή –όπως οι κατακτήσεις στη μόρφωση, στην εργασία, στη κοινωνική δραστηριότητα, δημιουργούν πολύ συχνά την αυταπάτη της γυναικείας χειραφέτησης και ισοτιμίας των δύο φύλων.
Κι αυτό θα το καταλάβουμε αν δούμε τι γίνεται γύρω μας, τι γίνεται στον ιδιωτικό τομέα, τι προβλήματα αντιμετωπίζει η φτωχή γυναίκα της πόλης και του χωριού.
Οι γυναίκες έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό στην ανεργία, στη μερική απασχόληση, στις ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Είναι ή δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας για τους εργοδότες προκειμένου να προσλάβουν νέα κορίτσια, η πρόθεσή τους να κάνουν οικογένεια;
Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα όξυνσης της επίθεσης είναι η απόφαση του Δικαστηρίου της Ε.Ε. που έκρινε «νόμιμη» την απόλυση εγκύου από την ισπανική επιχείρηση «Bankia» το 2013, στο πλαίσιο ομαδικών απολύσεων. Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης η απόλυση εγκύων μπορεί να γίνεται με τη «βούλα» του νόμου, αρκεί ο λόγος της απόλυσης που επικαλείται η εργοδοσία, να μην αφορά την εγκυμοσύνη. Το νέο χτύπημα στο δικαίωμα των εργαζόμενων γυναικών, στη μητρότητα συμπληρώνει το τοπίο της εργασιακής ζούγκλας, των «ιδιωτικών συμφωνητικών» ανάμεσα σε υποψήφιες εργαζόμενες και εργοδότες πως δεν θα δημιουργήσουν οικογένεια, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου που λήγουν κάθε λίγους μήνες και δεν ανανεώνονται ποτέ όταν η εργαζόμενη μείνει έγκυος.
Αποδεικνύεται ακόμα μία φορά ότι οι αποφάσεις των δικαστηρίων και οι κοινοτικές οδηγίες όχι μόνο δε διασφαλίζουν τα σύγχρονα δικαιώματα των γυναικών, αλλά τα τσακίζουν, με γνώμονα την θωράκιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
Είναι ή δεν είναι «θύματα» αυτής της εκμεταλλευτικής κοινωνίας οι γυναίκες που αποτελούν τα λεγόμενα «συμβοηθούντα» μέλη στα μικρομάγαζα και στα χωράφια, που δεν έχουν ούτε άδειες, ούτε βασικά δικαιώματα;
Όλες μας όμως –σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα κλπ- εκτός από την ταξική εκμετάλλευση, το χαμηλό μισθό, την ανασφάλεια, την κοινωνική καταπίεση που οφείλεται στις τραγικές ελλείψεις σε βασικές υποδομές και μέτρα προστασίας της μητρότητας (έλλειψη δωρεάν δημοσίων υποδομών, εκτεταμένων πρόσθετων θετικών μέτρων), έχουμε να αντιμετωπίσουμε το βάρος της αποκλειστικής ευθύνης του οικογενειακού νοικοκυριού, αλλά επιπρόσθετα και τις προκαταλήψεις σε βάρος της γυναίκας και των αντιδραστικών αντιλήψεων και πρακτικών στις σχέσεις των δυο φύλων, που αναπαράγονται με νέες μορφές.
Το αστικό κράτος διαθέτει μεγάλα κονδύλια για προπαγανδιστικές καμπάνιες που παρουσιάζουν το «γυναικείο ζήτημα» ως ζήτημα διακρίσεων, πέρα κι έξω από το που ανήκει η γυναίκα στην κοινωνία. Μιλάει για το «σεξισμό» στα έγγραφα των δημοσίων υπηρεσιών. Μοιράζει δεξιά και αριστερά τεράστια κονδύλια για να προωθήσει τις γυναίκες στα λεγόμενα «κέντρα λήψης των αποφάσεων». Ταυτόχρονα δεν άρουν ούτε τους ανασταλτικούς παράγοντες που περιορίζουν το χρόνο της γυναίκας να ασχοληθεί με τα κοινά ούτε παίρνουν κανένα μέτρο ενάντια στην τρομοκρατία των εργοδοτών, που θέλουν τους εργαζόμενους μακριά από τα Σωματεία τους, μακριά από την οργανωμένη δράση.
Επίσης από την αστική πολιτική χρησιμοποιείται επανειλημμένα ο πολιτικός και νομοθετικός όρος «ισότητα» των δύο φύλων, σαν πρόσχημα διαμόρφωσης νέων διακρίσεων σε βάρος της γυναίκας, γενικότερα σε βάρος των ιδιαίτερων βιολογικών αναγκών της (ανεξάρτητα εάν είναι ή όχι μητέρα), σαν πρόσχημα αφαίρεσης αντίστοιχων κατακτήσεων (μικρότερο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης, απαγόρευση της νυχτερινής γυναικείας εργασίας κ.α.).
Η «ισότητα των δύο φύλων» αξιοποιήθηκε σαν «μανδύας» για την επίθεση απέναντι στα δικαιώματα συνολικά όλων των εργαζομένων, έχοντας συμβάλει έτσι στην εξίσωση προς τα κάτω των κατακτήσεων και των δύο φύλων, όπως είναι οι κάθε είδους ελαστικές μορφές εργασίας, η συνολική αύξηση των ορίων ηλικίας κλπ. Όσοι βλέπουμε τα ζητήματα αυτά από την σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων δεν χρησιμοποιούμε τον όρο «ισότητα». Για μας είναι αναγκαία η αναγνώριση των ιδιαιτεροτήτων των 2 φύλων.
Λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαίτερες ανάγκες που προκύπτουν από την αναπαραγωγική λειτουργία, τα κοινωνικά προβλήματα που βιώνουν οι γυναίκες, αυτές οι ανάγκες μας μας οδηγούν στην πάλη για «ισοτιμία» των γυναικών.
Ο όρος «ισοτιμία» δεν ταυτίζεται με τον όρο «ισότητα». Στον όρο «ισοτιμία» αποτυπώνεται ο αγώνας των γυναικών για ισότιμα δικαιώματα με τον άνδρα στην εργασία, στη μόρφωση, στην οικογένεια, σε κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας, ο οποίος συνδέεται αναπόσπαστα με τον αγώνα που έχει στόχο την κατάργηση κάθε μορφής ταξικής εκμετάλλευσης και κοινωνικής ανισότητας.
ΧΑΣΜΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΜΕΙΩΜΕΝΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ
Στη σημερινή πραγματικότητα, με την παρατεταμένη οικονομική κρίση, η επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου αγκαλιάζει όλες τις πτυχές της ζωής μας, με αποτέλεσμα να σκεφτόμαστε νοσταλγικά την προηγούμενη κατάστασή μας. Αναγκαζόμαστε να ιεραρχήσουμε ποιες ανάγκες της οικογένειας χρειάζεται να καλύψουμε: Τη διατροφή, τη θέρμανση, τα εμβόλια των παιδιών ή άλλες ανάγκες υγείας της οικογένειας. Μπροστά σε αυτά τα εμπόδια που πολλές φορές είναι ανυπέρβλητα, η ευθύνη απέναντι στην οικογένεια κάνει τις γυναίκες της εργατικής, λαϊκής οικογένειας πιο ευάλωτες σε εκβιασμούς της εργοδοσίας, σε έκπτωση στις ανάγκες και στα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματά τους, υποχωρώντας χωρίς αντίδραση στις νέες απαιτήσεις που θέτουν κυβέρνηση, Ε.Ε. και επιχειρηματικοί όμιλοι.
Ταυτόχρονα, οι συνθήκες δουλειάς (αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, στο ωράριο) δυσκολεύουν την καθημερινή ζωή των γυναικών, επιδρούν στη σχέση των δύο φύλων, μέσα στην οικογένεια. Οι εργαζόμενες γυναίκες περιμένουν μια μέρα τη βδομάδα να φροντίσουν το σπίτι τους, να δουν τα παιδιά τους, να σμίξει όλη η οικογένεια πριν ξεκινήσει ο μαραθώνιος της επόμενης βδομάδας.
Η διεκδίκηση μείωσης του εργάσιμου χρόνου με αυξήσεις στους μισθούς συνδέεται άμεσα με τη σύγχρονη ανάγκη των γυναικών από τις εργατικές, λαϊκές οικογένειες για ελεύθερο χρόνο. Συνδέεται με τις υπόλοιπες διεκδικήσεις που αφορούν την ανάπτυξη κοινωνικών υποδομών και υπηρεσιών, ώστε να απελευθερώνεται χρόνος για τη γυναίκα που έχει επιφορτιστεί τις ευθύνες για τη φροντίδα της οικογένειας, του ατομικού νοικοκυριού.
ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ – ΥΓΕΙΑ – ΠΡΟΝΟΙΑ
Στο θέμα της κοινωνικής προστασίας της μητρότητας – υγείας εκδηλώνεται μια από τις μεγαλύτερες αντιφάσεις της εποχής μας: Της τεράστιας επιστημονικής-τεχνολογικής δυνατότητας πρόληψης της υγείας, διάγνωσης, θεραπείας, αποκατάστασης, και του αποκλεισμού από αυτήν των γυναικών από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα λόγω της εμπορευματοποίησής της.
Στον καπιταλισμό η μητρότητα και η εργασία δεν μπορούν να συνδυαστούν χωρίς αντιφάσεις. Οι παροχές για την προστασία της μητρότητας, οι άδειες, τα επιδόματα, η στήριξη της μητρότητας με κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές είναι για το κεφάλαιο κόστος που περιορίζει τα κέρδη.
Ιδιαίτερα στον τομέα της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες με βάση την επιστημονική εξέλιξη που προλαμβάνουν μια σειρά ασθένειες, όπως μαστογραφία, υπέρηχοι, τεστ ΠΑΠ, το εμβόλιο για τον καρκίνο του τραχήλου, άλλες εξετάσεις προγεννητικού ελέγχου κλπ. Η ανάπτυξη της επιστήμης δίνει τη δυνατότητα μαιευτικής περίθαλψης των νέων μητέρων και μετά από τη γέννηση του παιδιού τους, την παρακολούθησή του από παιδίατρο, τον εμβολιασμό του. Σήμερα, όμως, με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ και των κυβερνήσεων, έχει μπει όριο για τις δημόσιες και δωρεάν προληπτικές εξετάσεις για την πλειοψηφία των νέων γυναικών, ενώ συγχωνεύονται ή καταργούνται αντίστοιχες κοινωνικές υπηρεσίες.
Πιο χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής, που αφορά ένα σημαντικό αριθμό νέων γυναικών, νέων ζευγαριών που αντιμετωπίζουν προβλήματα υπογονιμότητας, καθώς ανέβηκε ο μέσος όρος ηλικίας στην οποία αποφασίζουν για τεκνοποίηση. Ενώ η εξέλιξη στον τομέα αυτό δίνει τη δυνατότητα σε περισσότερα ζευγάρια να αποκτήσουν τη δική τους οικογένεια, στον καπιταλισμό αξιοποιείται αντιδραστικά. Αναγκάζονται να καταφεύγουν στον ιδιωτικό τομέα και να πληρώνουν ακριβά τις διαδικασίες και το κόστος των φαρμάκων. Και βέβαια δημόσιος και ιδιωτικός τομέας δεν χορηγεί καμιά μέρα άδεια στις γυναίκες, που προσπαθούν να τεκνοποιήσουν με διαδικασίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Δεν προβλέπει τίποτα σχετικό…, καμιά σχετική «ειδική άδεια», παρά μόνο άδεια ασθένειας…, αίτημα, που έχει αναδείξει το σωματείο μας.
Όσον αφορά τον τοκετό στα δημόσια μαιευτήρια, το κόστος καλύπτεται για τις ασφαλισμένες από τα ταμεία τους, ενώ αν η γυναίκα είναι ανασφάλιστη πρέπει να πληρώσει ένα υπέρογκο ποσό για να γεννήσει με ασφάλεια στο μαιευτήριο. Πολλαπλάσιο είναι το κόστος όταν πρόκειται για τοκετό σε ιδιωτικό μαιευτήριο.
Το επίδομα τοκετού δικαιούνται μόνο οι γυναίκες που γεννούν στο σπίτι. Η εξέλιξη αυτή στερεί από τις νέες μητέρες το ποσό του επιδόματος που αποτελούσε μια ελάχιστη ενίσχυση και χρησιμοποιείται σαν «δόλωμα» για να αποδεχτούν οι γυναίκες τον αναχρονισμό του τοκετού στο σπίτι, ν’ αναγκαστούν να γεννήσουν στις συνθήκες που γεννούσαν πριν δεκαετίες οι γιαγιάδες τους και να υποστούν τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται.
Ο τομέας της αναπαραγωγικής υγείας, του προγεννητικού ελέγχου, της εγκυμοσύνης και του τοκετού έχει μετατραπεί σε «φιλέτο» για τους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στον κλάδο της Υγείας.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ
Σήμερα, που η κατάσταση για τις γυναίκες της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων και των οικογενειών τους είναι δραματική, χρειάζεται ακόμα περισσότερο να κατανοηθεί, ότι η περίοδος εκείνη που εξαρτιόταν η πρόοδος και το μεγάλωμα του παιδιού από τις ατομικές θυσίες της γυναίκας και της οικογένειας έχει τελειώσει. Δεν αρκεί λοιπόν σήμερα η ατομική προσπάθεια, όσες θυσίες και να κάνουν. Η ευθύνη που νιώθει η γυναίκα απέναντι στην οικογένειά της χρειάζεται να εκφραστεί με αποφασιστική συμμετοχή στην οργανωμένη πάλη μέσα από το σωματείο, μέσα στο χώρο δουλειάς.
Άλλωστε έχουν γραφτεί λαμπρές σελίδες στην ιστορία του κινήματος στη χώρα μας, όπου μέσα από την οργανωμένη πάλη η γυναίκα γνώρισε τη χειραφέτηση και την πραγματική ισοτιμία με τον άνδρα. Αυτό έγινε φανερό την περίοδο της Κατοχής και μετέπειτα του Εμφυλίου. Ήταν στις 23 Απρίλη του 1944 στην περίοδο της Κατοχής όταν για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας ψήφισαν οι γυναίκες στις εκλογές για την ανάδειξη του Εθνικού Συμβουλίου (δηλαδή της Βουλής) στην Ελεύθερη Ελλάδα, ενώ το αστικό Ελληνικό κράτος έδωσε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες στις βουλευτικές εκλογές το 1952…
Και βέβαια αναδείχθηκε το πρόσωπο της γυναίκας αγωνίστριας, που πολεμάει και θυσιάζεται, που προσφέρει γενικότερα στον πολιτικό αγώνα, όπως και ο μαχητής άνδρας. Η μαζική συμμετοχή των γυναικών στον αγώνα της ΕΑΜικής αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας αποτέλεσε κυριολεκτικά ένα σημείο στροφής στην πάλη για την ανατροπή των αντιλήψεων περί της γυναικείας κατωτερότητας και της αποκλειστικής αποστολής της γυναίκας στο ρόλο της συζύγου και της μητέρας.
Σήμερα χρειάζεται πάλη οργανωμένη για την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών της γυναίκας και της οικογένειας της. Αγώνας για την κάλυψη των μισθολογικών μας απωλειών, για ζωή με δικαιώματα.
Σήμερα, που η κατάσταση είναι δύσκολη για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και που οι οικονομικοί κολοσσοί κονταροχτυπιούνται για να αποκτήσουν όσο γίνεται μεγαλύτερη κερδοφορία, ο δρόμος του αγώνα περνάει μέσα από την ασυμβίβαστη αποφασή μας ότι η ζωή μας θα καλλιτερέψει μόνο όταν εμείς οι ίδιοι δεν χαμηλώνουμε τον πήχυ των σύγχρονων αναγκών μας, όταν εμείς οι ίδιοι γυρίσουμε την πλάτη στα αιτήματα των καπιταλιστών, της Ε.Ε., των κυβερνήσεων και των κομμάτων τους, για μεταρρυθμίσεις που φορτώνουν συνεχώς νέα βάρη στις πλάτες μας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιστορία…, που δείχνει ότι στις μεγάλες οικομικές κρίσεις οι καπιταλιστές χρησιμοποίησαν όλες τις μορφές πολέμου και οικονομικό και «σιδερένιο». Εξάλλου οι πολεμικές συγκρούσεις στη γειτονιά μας δείχνουν, ότι όταν δυσκολεύονται να μοιράσουν πετρέλαια, φυσικά αέρια, αγωγούς μεταφοράς κλπ, δε διστάζουν να αναμετρηθούν και με τα πολεμικά τους όπλα, δεν διστάζουν να θυσιάσουν άντρες, γυναίκες και παιδιά.
Και βέβαια η αγριότητα του καπιταλισμού μπορεί να αποτυπωθεί στο πρόσωπο της γυναίκας μετανάστριας και στα παιδιά της, που θαλασσοπνίγονται με την απέλπιδα ελπίδα, ότι μπορεί να γλυτώσουν από τη φρίκη του πολέμου ζώντας τις πιο σκληρές συνθήκες για να προστατέψουν την οικογένεια τους.
Με βάση αυτό προκαλεί οργή η εκδήλωση που διοργανώθηκε στο Υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής στις 2 Μαρτίου από την κυβέρνηση με θέμα «το ΝΑΤΟ που μπορεί να μην ξέρετε» (!), και να συνδέσουν τη φιέστα τους με τη Μέρα της Γυναίκας, επειδή είχε προσκληθεί ως ομιλήτρια η αναπληρώτρια γενική γραμματέας του ΝΑΤΟ. Εμείς οι εργαζόμενες γυναίκες, οι νέες μητέρες, οι πρόσφυγες ξέρουμε καλά τι είναι το ΝΑΤΟ. Δεν νομιμοποιούμε αυτόν τον δολοφονικό μηχανισμό είτε έχει ανδρική ή γυναικεία εκπροσώπηση.
Άλλωστε δεν μπορεί κανείς να διασφαλίσει, και πόσο μάλλον το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, ότι δε θα ξαναζήσει ο λαός μας συνθήκες ξενιτιάς και εικόνες γυναικών του τόπου μας με μωρά στην αγκαλιά να φεύγουν, για να τα γλιτώσουν στο ενδεχόμενο ενός νέου γενικευμένου πολέμου.
Ο Σύλλογός μας, μαζί με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει αναδείξει με αρκετές πρωτοβουλίες του τα προβλήματα, τις αγωνίες και τα αιτήματα των εργαζομένων και της λαϊκής οικογένειας.
Ιδιαίτερα στα ζητήματα των γυναίκων προβάλλει την ανάγκη:
– Να καλύπτονται καθολικά δωρεάν οι βασικές κοινωνικές ανάγκες (Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια). Δωρεάν προληπτικές εξετάσεις, φάρμακα, εμβόλια κλπ. Ολοήμερα δημοτικά σχολεία, ενισχυτική διδασκαλία κλπ.
– Να δημιουργηθούν κρατικές κοινωνικές υποδομές για την παροχή υψηλής ποιότητας κοινωνικών υπηρεσιών, για την προστασία της μητρότητας. Για να αντιμετωπίζεται η μητρότητα σαν μια βιολογική και κοινωνική διαδικασία που δεν αφορά μόνο μια μικρή χρονική περίοδο πριν και μετά από τη γέννα, δηλαδή την εγκυμοσύνη και το θηλασμό, αλλά ολόκληρη τη γενετήσια περίοδο της γυναίκας και όχι μόνο.
– Να δημιουργηθούν Παιδικοί Σταθμοί και κατασκηνώσεις δημόσιοι και δωρεάν.
– Να διαμορφωθούν προνοιακά ιδρύματα και υποδομές υψηλού επιπέδου για τα ΑμΕΑ, τους ηλικιωμένους, χωρίς να αποτελεί η φροντίδα, η προστασία τους, ευθύνη της γυναίκας.
Τα αιτήματα αυτά θα ικανοποιηθούν όταν γίνουν υπόθεση όλων μας, υπόθεση της μαζικής συλλογικής μας δράσης, όταν καταφέρουμε με την συμμετοχή μας και τη δράση μας να δείξουμε τη δύναμή μας, την απόφασή μας ότι θέλουμε και μπορούμε να διεκδικήσουμε το δίκιο μας.
Η ισοτιμία μας θα παίρνει «σάρκα και οστά» όσο στεκόμαστε απέναντι στους εκμεταλλευτές μας, το αστικό κράτος και τους κεφαλαιοκράτες, όσο συνειδητοποιούμε ότι η απελευθέρωσή μας από τη διπλή καταπίεση μπορεί να πραγματοποιηθεί, μόνο εφόσον καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μόνο όταν οι εργαζόμενοι χτίσουν την κοινωνία, στην οποία θα καρπώνονται οι ίδιοι τον πλούτο που παράγουν.
Το Δ.Σ.
ΣΥΠΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ 8-3-2019