Αθήνα, 12-2-2019
ΟΜΙΛΙΑ
Στο Συλλαλητήριο στην Πλατεία Κλαυθμώνος για την άρση της συνταγματικής απαγόρευσης ως προς τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων
Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,
Είμαστε όλοι εδώ ενωμένοι, πιο δυνατοί και συνεχίζουμε.
Συνεχίζουμε τον αγώνα που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια στους ΟΤΑ, στα νοσοκομεία στα σχολεία σε όλες τις υπηρεσίες για μονιμοποίηση των συμβασιούχων, για σταθερή, μόνιμη δουλειά για όλους.
Χαιρετίζουμε όλους τους συναδέλφους που ξέρουν καλά ότι ο αγώνας για μόνιμη και σταθερή δουλειά είναι κοινός, αφορά μόνιμους και συμβασιούχους.
Χαιρετίζουμε όλους τους συμβασιούχους συναδέλφους που με την παρουσία τους εδώ σήμερα δείχνουν την αποφασιστικότητά τους να διεκδικήσουν μόνιμη δουλειά, την απαίτησή τους για μονιμοποίηση.
Χαιρετίζουμε όλους εσάς που συμμετέχετε στη σημερινή κινητοποίηση για να βροντοφωνάξετε ότι φτάνει πια η ομηρία, να φωνάξετε στη κυβέρνηση φτάνει πια το δούλεμα, φτάνει πια το χτύπημα στην πλάτη και η κατανόηση…
Θέλουμε δουλειά, δουλειά μόνιμη με δικαιώματα.
Δεν μπορούμε να είμαστε άνεργοι, μισοάνεργοι, να έχουμε μισοδουλειά, να είμαστε ωφελούμενοι, να γυρνάμε από τόπο σε τόπο για λίγους μήνες δουλειάς και να γινόμαστε γρανάζι στις προεκλογικές σκοπιμότητες των κομμάτων, που όταν μιλούν για δουλειές εννοούν τις διάφορες μπίζνες…, τις επιδοτήσεις στους εργοδότες και τους εργολάβους.
Η ζωή μας, οι ανάγκες μας δεν μπορεί να έχουν ημερομηνία λήξης…
Με το σημερινό μας συλλυπητήριο ανοίγουμε πιο δυνατά το δρόμο για την υιοθέτηση της πρότασης που αφορά στην άρση κάθε συνταγματικής απαγόρευσης για τη μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων του δημοσίου.
Είμαστε εδώ πάνω από 140 συνδικαλιστικές οργανώσεις, που υιοθέτησαν το αίτημα της μονιμοποίησης των συμβασιούχων και της άρσης κάθε εμποδίου που υπάρχει στο Σύνταγμα.
Οι 8 Ομοσπονδίες, τα 125 Σωματεία, τα 7 Νομαρχιακά Τμήματα της ΑΔΕΔΥ και οι 4 Επιτροπές Αγώνα συμβασιούχων βάλαμε τη σφραγίδα μας στο αίτημα.
Όλοι μαζί από κοινού αποφασίσαμε να κλιμακώσουμε τον αγώνα.
Είπαμε και το τονίζουμε και πάλι…
Η πρωτοβουλία μας δεν ξεκίνησε από το μηδέν… Αποτελεί συνέχεια των αγώνων των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, των επικουρικών στα νοσοκομεία, των επιτροπών των συμβασιούχων στους Δήμους. Πατάει στα αγωνιστικά βήματα των ωφελούμενων του ΟΑΕΔ, των εργολαβικών στα νοσοκομεία. Ακουμπάει στις ανάγκες των άνεργων και όλων των εργαζόμενων με ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Ποιος δε θυμάται τους μαζικούς και μαχητικούς αγώνες των συμβασιούχων στους ΟΤΑ, όπου κατακαλόκαιρο και κατά χιλιάδες είχαν πλημμυρίσει το κέντρο της Αθήνας;
Ποιος δε θυμάται τους αγώνες των συμβασιούχων των νοσοκομείων και πρόσφατα τους χιλιάδες απεργούς, διαδηλωτές αναπληρωτές εκπαιδευτικούς; Όλους αυτούς τους νέους συναδέλφους που πέρασαν το μήνυμα του ανυποχώρητου αγώνα αψηφώντας την κρατική βία, τα ΜΑΤ και την κυβερνητική καταστολή.
Ενώνουμε τις δυνάμεις μας, ξεπερνάμε τους τεχνικούς διαχωρισμούς που θέλουν οι κυβερνήσεις να μπολιάσουν στα μυαλά μας, να μας διασπάσουν και βαδίζουμε μαζί στο κοινό αγώνα της μόνιμης δουλειάς και της μονιμοποίησης των συμβασιούχων, που αφορά όλους, μόνιμους και συμβασιούχους, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Ο αγώνας για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων είναι αγώνας ενάντια σε όλες τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, ενάντια στις απολύσεις, είναι αναγκαίος όρος για μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Ξέρουμε καλά πως το αίτημα για μονιμοποίηση των συμβασιούχων είναι δεμένο με τον αγώνα ενάντια στην κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων που προωθούν από κοινού κυβέρνηση, ΝΔ και ΕΕ, όπως και όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων.
Σε όλους όσους πριονίζουν τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, σε όλους τους εκπροσώπους των κομμάτων, που στη προμετωπίδα τους γράφουν ιδιωτικοποιήσεις, εκχωρήσεις αρμοδιοτήτων, στους εκπροσώπους που μας μετράνε σαν κόστος, που θεωρούν βαρίδι για την καπιταλιστική ανάπτυξη τη μόνιμη δουλειά και τη μονιμότητα, τους λέμε: Δεν θα κάνουμε πίσω από το αίτημά μας…. Σε τούτη την πλατεία που η ιστορία της είναι δεμένη με τον αγώνα για την μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων δίνουμε υπόσχεση συνέχισης, κλιμάκωσης, δικαίωσης του αγώνα. Έναν αγώνα που πάντα θα μας θυμίζει ότι το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις του ήταν διαχρονικά εχθρικές στους δημοσίους υπαλλήλους
Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά, πριν γίνει κυβέρνηση υποσχόταν:
20.000 διορισμούς στα Νοσοκομεία, 20.000 διορισμούς εκπαιδευτικών, τουλάχιστον 8.000 διορισμούς στους ΟΤΑ και τουλάχιστον άλλους τόσους στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα.
Ήταν λόγια, λόγια του αέρα, σαν κι αυτά που μοίραζε μέσα κι έξω απ’ τη Βουλή, όταν με κοινοβουλευτικές ερωτήσεις και παρεμβάσεις μιλούσε “για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων”.
Σήμερα, στα 4 χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, τίποτα απ’ όλ’ αυτά δεν έγινε πράξη και ας είναι δίκαιο!!!
Αντ’ αυτού η κυβέρνηση υλοποίησε μια σειρά από μνημονιακές διατάξεις που τσάκισαν το δικαίωμα των δημοσίων υπαλλήλων στην εργασία, υποστελέχωσαν παραπέρα τις δημόσιες υπηρεσίες.
Κοροϊδεύει η κυβέρνηση όταν λέει ότι θα κάνει προσλήψεις στο δημόσιο, όπως κοροϊδεύει και η ΝΔ όταν καταγγέλλει την κυβέρνηση για τις υποτιθέμενες προσλήψεις.
Κυβέρνηση και ΝΔ, με μοιρασμένους ρόλους, δουλεύουν από κοινού για την εξαπάτηση των εργαζομένων, τη μακροημέρευση του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Από το 2006 οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν την ΠΥΣ 33 για αναστολή των προσλήψεων. Απαγόρευση επί της ουσίας των προσλήψεων μόνιμου προσωπικού, μετά από έγκριση οι προσλήψεις ελαστικά εργαζόμενων. Από το 2006…, πόσες κυβερνήσεις περάσανε, πράσινες, μπλε, ροζ, κεντροδεξιές, κεντροαριστερές, μονοκομματικές, συμμαχικές, κυβερνήσεις με διαφορετικές ταμπέλες, κι όμως τόσο ίδιες απέναντι στους εργαζόμενους.
Ελαστικές σχέσεις εργασίας, ομηρία και μόνο στα λόγια η αναγνώριση της ανάγκης για προσλήψεις και μόνιμη δουλειά.
Διαγκωνίζονται όλες οι κυβερνήσεις ότι δίνουν προτεραιότητα στην παιδεία και την υγεία, αλλά τα στοιχεία δείχνουν άλλα:
Με τα στοιχεία της ΟΛΜΕ, από το 2011 έχουν φύγει από τη Β’ βάθμια Εκπαίδευση 23.000 εκπαιδευτικοί και από τότε, προσλήφθηκαν ως μόνιμοι μόνο 133 εκπαιδευτικοί!!
Στα δημόσια νοσοκομεία το 25% περίπου των εργαζομένων είναι με πάσης φύσεως ελαστικές σχέσεις. Τα 40.000 κενά στην Υγεία για τα οποία μιλούσε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν… Είναι χαρακτηριστική η κατάσταση στον Ευαγγελισμό, που για τα 350 κενά νοσηλευτικού προσωπικού η κυβέρνηση προσλαμβάνει 70 επικουρικούς!!!
Αλλά και στα Ασφαλιστικά Ταμεία, και τους ΟΤΑ η κατάσταση είναι το ίδιο τραγική. Τι να πούμε για τους Παιδικούς Σταθμούς που το 50% των εργαζομένων είναι συμβασιούχοι…, για τους Δήμους που οι ελαστικά εργαζόμενοι φτάνουν κοντά στο 1/3…, που οι συμβασιούχοι κατέχουν τη θλιβερή πρωτιά στα εργατικά ατυχήματα.
Και ρωτάμε όλοι αυτοί οι χιλιάδες συμβασιούχοι εργαζόμενοι, που μπαλώνουν κενά, που καλύπτουν μόνιμες ανάγκες των υπηρεσιών, των σχολείων και των νοσοκομείων, όλοι αυτοί οι συνάδελφοι που ζητάνε τη μονιμοποίησή τους έχουν άδικο;
Μέχρι πότε να σκύβουν το κεφάλι και να δέχονται να συνθλίβεται το πανανθρώπινο δικαίωμα στην εργασία στη μέγγενη της στρατηγικής της ανταγωνιστικότητας και των μνημονιακών νόμων, που από κοινού ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και οι συνοδοιπόροι τους.
Αυτοί λοιπόν που έλεγαν ότι μ’ ένα άρθρο – ένα νόμο θα έσκιζαν τα μνημόνια έφεραν και 3ο, φόρτωσαν νέα βάρη στο λαό.
Μας κοροϊδεύει κατάμουτρα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και οι συν αυτώ,
όταν αντί να αφήσει ελεύθερες τις Συλλογικές Διαπραγματεύσεις και να τις επεκτείνει και στο δημόσιο, τις καταργεί,
όταν αντί για τα 751 ευρώ κατώτερο μισθό εφαρμόζει το νόμο του Βρούτση, το νόμο – δολοφόνο, όπως τον αποκαλούσε όταν ήταν στην αντιπολίτευση και δίνει μόνο κάτι ψίχουλα, που δεν αντισταθμίζουν τις τεράστιες απώλειες που είχαν μέχρι τώρα οι εργαζόμενοι,
όταν σπρώχνει χιλιάδες εργαζόμενους στα δικαστήρια για να διεκδικήσουν τις απώλειες του 13ου και 14ου μισθού, που με πολιτική απόφαση έκοψε,
όταν εξελίσσεται όλη αυτή η κοροϊδία, εμείς όλοι πρέπει να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε να τους πούμε πως φτάνει πια.
Κύριοι της κυβέρνησης μην υποτιμάτε τη σκέψη και την κρίση μας.
Ξέρουμε ότι όλη αυτή η υποβάθμιση της ζωής μας, όλη αυτή η υποτίμηση του μισθού και του μεροκάματου του εργαζόμενου, όλες αυτές οι πολιτικές επιλογές για φτηνούς εργαζόμενους, για εργαζόμενους με ημερομηνία λήξης έχουν την ίδια αιτία….
Είναι η στρατηγική της ΕΕ, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας, η στρατηγική των ελαστικών σχέσεων εργασίας που όσοι από το πολιτικό προσωπικό την υιοθετούν, όσοι ασπάζονται το μονόδρομο αυτής της ανάπτυξης θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους με το λιγότερο κόστος…
Κι η υιοθέτηση αυτών των στοιχείων αποτελεί το συνδετικό κρίκο κομμάτων και συνδικαλιστικών φορέων και παρατάξεων. Γι αυτό απέναντι σε αυτή την αντεργατική πολιτική, είδαμε την ΑΔΕΔΥ να βάζει πλάτη στις κυβερνητικές επιλογές, αντί να οργανώνει την πάλη των εργαζομένων και των συμβασιούχων.
Δεν ξεχνάμε ότι τον Μάη του 2018, όταν στο πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης υπήρχαν ανάμεσα στα άλλα διατάξεις που απαγόρευαν τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων ακόμα και αυτών που είχαν δικαιωθεί στα δικαστήρια, που καταργούσαν τα ΒΑΕ η ΑΔΕΔΥ όχι μόνο δεν κήρυξε 24ωρη απεργία, όπως έκαναν τα συνδικάτα, που τιμάνε το ρόλο τους, αλλά μαζί με τη ΓΣΕΕ γράφοντας στα «παλιά τους τα παπούτσια» τα δίκαια αιτήματα των συμβασιούχων πρόσφεραν σανίδα σωτηρίας στην κυβέρνηση.
Αλλά όπως λέμε και ξαναλέμε, τι να περιμένει κανείς από την ΑΔΕΔΥ, από μια συνδικαλιστική οργάνωση που δε δέχεται τους συμβασιούχους ούτε ως μέλη της; Που τους θυμάται τόσο, όσο χρειάζεται για να συγκαλύψει τη συμφωνία της με τη στρατηγική του δρόμου της κερδοφορίας;
Γι αυτό και πήραμε την υπόθεση στα χέρια μας. Και απευθυνθήκαμε πλατιά και χωρίς αποκλεισμούς σε όλα τα Σωματεία του δημόσιου τομέα. Και κάναμε καθαρή κουβέντα στα Διοικητικά Συμβούλια, χωρίς μικροπαραταξιακές σκοπιμότητες.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Οφείλουν, μια σειρά συνδικαλιστικές δυνάμεις, να εξηγήσουν στους εργαζόμενους – ειδικά στους συμβασιούχους – τους λόγους που όχι απλά δεν στήριξαν αλλά πολέμησαν την πρωτοβουλία των συνδικάτων και τη σημερινή κινητοποίηση. Δυστυχώς, οι πλειοψηφίες σε μια σειρά ομοσπονδίες αλλά και σωματεία υιοθετούν και αναπαράγουν την κυβερνητική επιχειρηματολογία πως δήθεν είναι λαϊκισμός και ουτοπία να ζητάμε την μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων. Υπερασπίζονται στην πράξη την ελαστική εργασία, την ανακύκλωση της ανεργίας, τη δουλειά χωρίς δικαιώματα, την συνεχή υποβάθμισή της παιδείας, της υγείας και των λαϊκών δικαιωμάτων στο όνομα των «δημοσιοοικονομικών περιορισμών» και της «αντοχής» της οικονομίας. Δεν μιλούν καν για μονιμοποίηση των συμβασιούχων γατί υιοθετούν τη λογική των κριτηρίων στις προσλήψεις, δηλαδή βάζουν το συνδικάτο να διαλέξει ποιος θα απολυθεί.
Ακούσαμε ότι η πρωτοβουλία μας δεν έχει νόημα γιατί η συζήτηση ολοκληρώθηκε στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής ή ότι καλλιεργεί κοινοβουλευτική αυταπάτη.
Επί της ουσίας μας λένε δηλαδή ότι τα συνδικάτα δεν χρειάζεται να παρεμβαίνουν στις πολιτικές εξελίξεις, να φέρνουν τις διεκδικήσεις τους στο προσκήνιο, να αναγκάζουν τις πολιτικές δυνάμεις να παίρνουν θέση.
Αλήθεια, είναι η πρώτη φορά που γίνεται κινητοποίηση στη Βουλή για εργατικά ζητήματα; Δηλαδή όλοι αυτοί οι αγώνες που έκαναν οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί, που διαδήλωναν και έτρωγαν χημικά έξω από τη Βουλή δεν είχαν νόημα επειδή η τροπολογία Γαβρόγλου είχε ήδη περάσει στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων; Είναι δυνατόν να ακούμε τέτοια επιχειρήματα; Αντιλαμβάνονται αυτές οι συνδικαλιστές δυνάμεις ότι επί της ουσίας διευκολύνουν την κυβέρνηση και τους σχεδιασμούς της;
Ακούσαμε κι αυτό. Ότι, δεν πρέπει να ζητάμε καμία τροποποίηση του άρθρου 103 γιατί αυτή μπορεί να γίνει προς το χειρότερο. Δηλαδή μας λένε ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να αποδεχτούμε τη σημερινή μίζερη πραγματικότητα, γιατί μια άλλη κυβέρνηση μπορεί να φέρει χειρότερα μέτρα για τους εργαζόμενου!!!
Τέτοια επιχειρήματα είναι πραγματικά βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης. Ανεξάρτητα από το αν το αντιλαμβάνονται ή όχι αυτοί που τα αναπαράγουν, καλλιεργούν την απογοήτευση μέσα στους χώρους δουλειάς.
Όμως η δυναμική της πρωτοβουλίας και της σημερινής μας κινητοποίησης δείχνει ότι τα συνδικάτα, τα πρωτοβάθμια σωματεία και οι επιτροπές αγώνα μπορούν να οργανώνουν την πάλη κόντρα σε εμπόδια και δυσκολίες όταν παλεύουν με σημαία το δίκιο των εργαζομένων.
Συναδέλφισσες – συνάδελφοι
Η κυβέρνηση φέρνει σήμερα στη Βουλή την Συνταγματική αναθεώρηση και τούτη την ώρα που γίνεται το συλλαλητήριο μας είναι σε εξέλιξη η συζήτηση.
Όλοι εμείς που χρόνια παλεύουμε με την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και του αστικού κράτους, που ξέρουμε ότι η σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα αποτελεί όρο και προϋπόθεση για την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων μας. Γνωρίζουμε καλά ότι το Σύνταγμα κατοχυρώνει την εξουσία της κυρίαρχης τάξης, στην προκειμένη περίπτωση το αστικό Σύνταγμα κατοχυρώνει την εξουσία της αστικής τάξης, διασφαλίζει τα δικά της συμφέροντα, τις δικές της συμμαχίες, προωθεί τους στόχους και τις επιδιώξεις μιας χούφτας τραπεζιτών και επιχειρηματικών ομίλων.
Γνωρίζουμε καλά ότι οι διακηρύξεις που υπάρχουν σήμερα και στο ισχύον Σύνταγμα για αναγνώριση δικαιωμάτων, όπως για το δικαίωμα στην εργασία, για το δικαίωμα στη στέγη, για το δικαίωμα στην απεργία, για το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι κ.α. είναι ψευδεπίγραφες. Γιατί η αναγνώριση αυτών των δικαιωμάτων είναι τυπική και καταντά “άδειο πουκάμισο”, όταν στη πράξη καταστρατηγείται από εκτελεστικούς νόμους, ρήτρες και εξαιρέσεις, προκειμένου να προστατευτεί ως υπέρτατος νόμος το καπιταλιστικό κέρδος και οι εκμεταλλευτικές σχέσεις. Γι αυτό και με ευκολία στήνονται ανούσιοι δικομματικοί καυγάδες σε δευτερεύοντα ζητήματα.
Γι αυτό και στη μέχρι τώρα συζήτηση για την Συνταγματική αναθεώρηση δεν ήρθε στο προσκήνιο η πρόταση για την άρση της συνταγματικής απαγόρευσης, για την μονιμοποίηση των συμβασιούχων και την μετατροπή των συμβάσεων εργασίας σε αορίστου χρόνου.
Γι αυτό κι εμείς πρέπει να δυναμώσουμε τη φωνή μας, να δυναμώσουμε τη διεκδίκησή μας, χωρίς αυταπάτες ότι η αποδοχή της συγκεκριμένης τροποποίησης θα αλλάξει το χαρακτήρα του συντάγματος, θα το κάνει «προοδευτικό», «δημοκρατικό», θα αλλάξει χέρια η εξουσία, το ποιος κάνει κουμάντο σ’ αυτό τον τόπο. Και με τις αναθεωρήσεις του Συντάγματος θα συνεχίσει να διασφαλίζεται η εξουσία των λίγων και η κερδοφορία τους.
Χωρίς αυταπάτες αγωνιζόμαστε να βγάλουμε εμπόδια από το δρόμο μας, να καταργήσουμε αντεργατικές, αντιδραστικές διατάξεις.
Δεν μένουμε θεατές στις εξελίξεις.
Παρεμβαίνουμε, δίνουμε μικρές και μεγάλες μάχες, στο δρόμο για τη ζωή μας, για τα δικαιώματά μας.
Θυμόμαστε καλά πως κάθε φορά που βγαίναμε στους δρόμους, που απαιτούσαμε τη μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, η κυβέρνηση σήκωνε τείχος, ότι – και καλά – το απαγορεύει το Σύνταγμα, το άρθρο 103. Και το έλεγαν αυτό όλοι οι Υπουργοί: από τον Μητσοτάκη, τον τότε Υπουργό Διοικητικής Ανασυγκρότησης μέχρι τον Κατρούγκαλο, τον Βερναρδάκη, τη Γεροβασίλη, την Ξενογιαννακοπούλου, τον Χαρίτση. Όλοι τους στην ίδια γραμμή της «συνέχειας του αστικού κράτους», που οι κυβερνήσεις φεύγουν και αλλάζουν, αλλά η αντιλαϊκή πολιτική μένει!! , κι ας αλλάζει ο κυβερνητικός διαχειριστής.
Ας μας πουν λοιπόν σήμερα, που είναι σε εξέλιξη η συνταγματική αναθεώρηση, σήμερα που είναι στο χέρι τους να αλλάξουν τη ρύθμιση της απαγόρευσης, θα προχωρήσουν στην κατάργηση κάθε συνταγματικής απαγόρευσης ως προς τη μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων ή όχι;
Θα ακούσουν την απαίτησή μας ή θα πετάξουν τη μπάλα στην εξέδρα, μιλώντας για κριτήρια πρόσληψης και άλλα παρόμοια;
Θα υιοθετήσουν την πρότασή μας ή θα προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι πρέπει να αποδεχτούμε ότι υπάρχουν εργαζόμενοι β΄ και γ΄ κατηγορίας, να διαλέγουμε κάθε φορά ποιοι θα απολύονται, ποιοι θα φυτοζωούν.
“Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα” για όλα τα κόμματα, για κάθε πολιτική δύναμη, που θέλει να μιλάει για λογαριασμό των εργαζομένων.
Συναδέλφισσες – συνάδελφοι
Θέλουμε να σας πούμε κι αυτό:
Το επόμενο διάστημα θέλουμε να μάθουμε τα εξής και ονομαστικά.
Ποιοι απ’ όλους τους βουλευτές, που κατά τη διάρκεια της συνταγματικής αναθεώρησης θα ψηφίσουν ενάντια στη μονιμοποίηση των συμβασιούχων είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
Απλώς θέλουμε να το ξέρουμε για να τους δείχνουμε με το ονοματάκι τους. Και αυτό ακριβώς θα κάνουμε.
Με το ψωμί μας, με την αξιοπρέπεια και την επιβίωση της οικογένειάς μας δεν παίζουμε.
Ξεκαθαρίζουμε επίσης και από αυτό το βήμα ότι σαν συνδικάτα δεν πρόκειται να μπούμε στην κυβερνητική λογική που λέει «ελάτε να συζητήσουμε τα κριτήρια πρόσληψης», δηλαδή ποιοι ή πόσοι θα μείνουν απ’ έξω. Δεν είναι δυνατόν να διαπραγματευόμαστε ποια και πόσα μέλη μας θ’ απολυθούν. Δε δεχόμαστε τη λογική του διαχωρισμού των εργαζομένων και κυρίως δε μπορούμε να επιτρέψουμε την ανθρωποφαγία και τον κανιβαλισμό που επιδιώκει η κυβέρνηση.
Εδώ και τώρα απαιτούμε να καταργηθεί κάθε διάταξη που απαγορεύει επί της ουσίας σ’ έναν κόσμο να εργάζεται με ενιαία, σταθερή και μόνιμη σχέση εργασίας.
Το αίτημα και ταυτόχρονα η πρότασή μας επί λέξει είναι:
«Το δικαίωμα στην εργασία, στη σταθερή και μόνιμη δουλειά είναι αδιαπραγμάτευτο και κατοχυρωμένο για όλους τους εργαζόμενους. Ως εκ τούτου, απαλείφεται από το άρθρο 103 και το σύνολο του Συντάγματος κάθε διάταξη που εμποδίζει ή ακυρώνει αυτό το δικαίωμα, που απαγορεύει τη μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου.
Εφεξής, κατοχυρώνεται διά του Συντάγματος και επιβάλλεται υποχρεωτικά σε όλες τις υπηρεσίες του Δημοσίου η μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων».
Αυτή είναι η πρότασή μας, η πρόταση 140 συνδικαλιστικών οργανώσεων του δημοσίου που θα την καταθέσουμε για την συνταγματική αναθεώρηση σε όλα τα κόμματα, πλην της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.
Ο αγώνας μας για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων είναι αγώνας ενάντια σε όλες τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, ενάντια στις απολύσεις, είναι αγώνας για ζωή με αξιοπρέπεια.
- Εδώ και τώρα σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους.
- Εδώ και τώρα μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων
- Εδώ και τώρα μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών εκπαιδευτικών
- Εδώ και τώρα μαζικοί μόνιμοι διορισμοί, ώστε να καλυφθούν όλα τα κενά στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στους Δήμους, σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες.
- Λεφτά για την Υγεία, την Παιδεία, την εργασία και όχι για του ΝΑΤΟ τα σφαγεία.
Ο αγώνας μας είναι ενωτικός, μαζικός, μαχητικός. Είναι αγώνας για το δίκιο μας, για τη ζωή μας. Και γι αυτό θα τον συνεχίσουμε και θα τον κλιμακώσουμε σε όλους τους τόπους δουλειάς σε όλους τους κλάδους σε όλα τα σωματεία.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Ως Επιτροπή Πρωτοβουλίας αλλά και ως 118 Σωματεία και Ομοσπονδίες που συσκεφτήκαμε, ανακοινώνουμε την πρόθεσή μας να συνεχίσουμε με νέο συλλαλητήριο το επόμενο διάστημα, αλλά και με άλλες μορφές πάλης.
Δεν θα τους αφήσουμε σε χλωρό κλαδί.
Δυναμώνουμε τον αγώνα μας.
Κανένας μόνος του! Όλοι μαζί θα νικήσουμε!
Βέτα Πανουτσάκου
Πρόεδρος του Συλλόγου Υπαλλήλων Περιφέρειας Αττικής,
μέλος της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ.